Dzień dzisiejszy jest ukoronowaniem tygodnia, jest hrabią. Wzniosłość skapcaniała we mnie jak zapomniane jabłko w szufladzie. Poszczę słowem, umysłem, ogołoceniem gastronomicznym i medytacją poduszkową; wyciszam się i zasypiam tam, gdzie zamieram w bezruchu dłużej, niż dwie minuty. To kłopotliwe.
Post jest jak kinezyterapia indywidualna; na początku zupełnie nie do zniesienia! Szybko jednak staje się stanem początkowej równowagi. Teraz jeszcze sześć tygodni ćwiczeń mięśni szkieletu, dużo więcej w gimnastyce ducha...

Trwam więc. Od jutra pięć dni na przygotowanie się do prezentacji zagadnień konserwacji malarstwa.
Szłam dziś sobie spokojnie do pokoju z zakazanym towarem w kieszeni [dla każdego z Was będzie to co innego, prawidłowo! Wstawcie tu sobie figurę retoryczną najbardziej malowniczą dla całej tej historyjki], a tu mnie pani oddziałowa woła gestem ręki, chylę więc głowotułów i idę do gabinetu podpisać powrót z przepustki. Tak, równo 12 godzin! Tak, wszystko w porządku. Przyciskam lewą kieszeń do uda. Pani pielęgniarka ciągnie mnie za autobiografię, wyciąga swoją, gapimy się smętnie w czterodzielny obraz z kamery przed wejściem. Niezwykłe losy, gorczyca wczesnego wdowieństwa, dorosłe dzieci, przymusowe studia podyplomowe, kredyt mieszkaniowy na 30 lat. Kiwam głową i przyciskam kieszeń. Czym jest owa kieszeń wobec? ...

Dla Paulindy i Jej Mamy, które się martwią.
I dla Aszery, która się martwi potrójnie.