czwartek, 27 października 2011

zapiski o niczym

Dziś wyjątkowo nie mam nic na myśli.

Obudziło mnie udeptywanie pleców przez czterołapa jęczącego z głodu. Jęczeć nie miał prawa, bo wieczorem wsunął całego myszora. Chciałam jakoś zaprotestować, ale jedną ręką rozmawiałam a w drugą mieszałam kotleciki z grochu. Mogłabym manewrować nogą ale bałam się po ostatnich ranach kłuto-szarpanych. Kot zatem skonsumował w spokoju i nawet się oblizał, mrużąc oczy.

Jesienią czas leci inaczej.
Czas spędzany w pracy dłuży się śmiertelnie, nieodpisane mejle straszą zagładą a popołudniowe spacery z psem ujawniają zbliżający się, szronisty listopad.
Ogromne dynie piętrzą się ze wszystkich zakamarków - zrobiłam z nich już chyba wszystko poza lodami. Jak mógł taki cud na tym świecie urosnąć, jak mogłam go nie poznać przez tyle lat - może żyliśmy obok siebie, jeździliśmy tym samym autobusem na targ, mijaliśmy się w drzwiach magazynu dzień po dniu? I pomyśleć, że dopiero cztery lata temu dostąpiliśmy sakramentalnego, kulinarnego zjednoczenia!
Na blogach ludzkich istne dyniowate szaleństwo - bardzo mnie to cieszy. Wszelki fusion, potrawy tradycyjne, kombinowane, dziwadła i nudziska. Ten sezon podarował mi objawienie kolendrowe w postaci małych doniczek o zielonym pióropuszu - myślę, że w kierunku kolendry ewoluowało życie na tej planecie. Nie ma bardziej frapującego, bardziej samoświadomego smaku! Może tylko... poza małżami w sosie z kilku papryk, z kolendrą? Wysiorbywanymi prosto z muszli?

Czas sprzątania pracowni, porządkowania zobowiązań, sprawdzania zimowych czapek i ubrań. Wreszcie można się omotać czymś mięciutkim i kolorowym. Orzechy chrupią pod nogami. Jajowate, białe grzyby otwierają sukienki kapeluszy. Gorący earl grey prosi o plaster imbiru.
Najnowszy "Nature" donosi, że materia organiczna może być popularna w kosmosie i wyrastać jak grzyby po listopadowym deszczu pod Janowem Lubelskim. Nie musi również być wynikiem wielopokoleniowej ewolucji w bajorze a "tylko" gwiezdnym odpadem postprodukcyjnym. Przygotujcie się - może już niedługo przestaniemy tęsknym okiem patrzeć w czarne, rozgwieżdżone niebo, a zaczniemy się zastanawiać nad formułą powitalną? Jak dotąd głowi się głównie organizacja CETI (http://www.seti.org/)


Jesień pora jest wesoła, zasmarkana cała szkoła!
Tym optymistycznym akcentem pora zejść na Ziemię.
Zdrowia życzę!
Zwłaszcza dzisiejszym Tadeuszom ;)


http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature10542.html