powrót

trzy kocie twarze


Rothko okienny


Dzień dobry.
Absolutnie i autentycznie nie potrafię się odnaleźć w zdrowotności, więc tkwię w dziwnym rozkroku pomiędzy kaszlem konwulsyjnym, przypominającym i nawykowym, kompulsywnie parząc herbatkę w termosie. Zaraziłam już wszystkich, uchowały się tylko łasice na strychu.
Wczoraj coś grzmotnęło potężnie o dach, zerwaliśmy się z mieszanymi uczuciem tryumfu (ja - będzie okaz meteorytu!!!) i mąk piekielnych (Rychu - trzeba teraz naprawić dach), lecz okazało się, że to kot rzuca dużymi wazonami w stronę szafy z jedzeniem, bo jego klucz nie pasuje już do dorobionych zamków.
Ponawiam przy tej okazji zapytanie grzecznościowe, czy ktoś nie zechciałby kota.
Dziś wreszcie zabieram się do odrabiania lekcji swoich i cudzych, za dom, syna, obiad i plan zajęć oraz początki robienia listy, co jest mi niezbędnie potrzebne do sanatorium. Tak tak, żarty się skończyły. Czas ruszyć na wielką wyprz po dresik!