metoda na głoda czyli [h]Art- Attack

Pięć razy zastanawiałam się i wycofywałam z pomysłu zamieszczeniu tego wpisu na blogu, bo i temat nienowy a wykonanie średnie. Żaden wzór na tak albo na nie. A jednak ciekawe, bo prowokuje do myślenia przy garach, "jak ja bym to zrobiła lepij".

Sytuacja tzw. młodych artystów malarzy uwikłana jest w naszą polską, trudną rzeczywistość. Młode pokolenie malarzy, rzeźbiarzy czy architektów nie jest wcale aż tak bardzo uprzywilejowane - tak samo kiepsko przędą historycy, archeolodzy, rehabilitanci, dziennikarze, lekarze, nauczyciele. Wybór drogi zawodowej opiera się niemal zawsze na myśleniu życzeniowym; czy to wspieranej pasją czy chłodna kalkulacją "w tym zawodzie to mi się uda".

Punkt drugi, czyli konkluzja.
Autorka zakłada, że zawstydzi wszystkich Turbodymomenów, którzy odwiedzili galerię komercyjną; z pewnością są to sknery i kowboje, którzy przyszli zabłysnąć w środowisku. Proponuje im zatem coś w rodzaju szantażu artystycznego, aby wzięli się serio za sponsorowanie sztuki, którą się żywią zawodowo. Konieczność, choćby tylko performersko zaaranżowana, aby kupić "kawałek" obrazu symbolicznie zmuszać ma ich do odpowiedzialności za los młodych artystów.

Małe pytanie, na sam koniec - czy pani autorka zawsze kupuje coś w galerii handlowej, czy czasem wychodzi bez siatek? Czy wejście do spożywczaka zawsze owocuje kupionym batonikiem? Czy zgadzając się na zejście w strefę komercji, sama spełnia te kryteria? I wreszcie, kto poniósłby odpowiedzialność cywilną za jakikolwiek uszczerbek zdrowia, choćby - tytułowy atak serca, spowodowany subiektywnie odczuwanym poczuciem zagrożenia?

ps.ciekawe, dlaczego strona autorki została wyłączona.